"Świat był piękny. A ona zadba, żeby taki pozostał."- Czarny świt

 

Czy i Wam jest tak trudno uwierzyć, że już za chwilę będzie wrzesień? Czy to tylko ja tak jak zwykle zgubiłam gdzieś czas i nie wierzę, że już w przyszłym tygodniu szykuje się Wielki Powrót do Szkoły. Te wszystkie dni mijają jakoś za szybko. Eh... A jeśli już mowa o czasie, jak widzicie post znowu się odwlekł, ale za dużo się działo przez ten okres. Nie będę Was już zanudzać, bo dzisiaj chciałabym popisać co nieco o "Czarnym Świcie".

Recenzja może zawierać spoilery dotyczące wcześniejszych części!!! 

Jeśli jeszcze nie widziałeś/aś poprzednich postów o wcześniejszych częściach, zapraszam Cię do Pustej Nocy, Czerwonego Słońca, Trzynastego Księżyca i Drogi Dusz! 

 

 

Po tym jak Magda przebiła serce Niji zatrutą strzałą, udaje jej się w końcu wyrwać z zaświatów i wrócić do Wiatrołomu, który stał się epicentrum demonicznej apokalipsy. Dziewczyna wraca w nowym ciele, bogatsza o informacje i przeżycia zdobyte w Nawii, gotowa przeszkodzić bogowi zaświatów w jego planach. I chociaż żniwiarze pierwszy krok mają za sobą, wciąż muszą unieszkodliwić Niję w ludzkim świecie. Zadania nie ułatwia fakt, że demonów jest coraz więcej, a do ataków dochodzi także za dnia. W związku z czym Magda postanawia w końcu uświadomić niczego nie wiedzących mieszkańców Wiatrołomu, przygotowując w barze spotkania na temat ochrony przed nawimi. 

"Jednak każdy radzi sobie na swój sposób z tym, czego nie rozumie. Jedni zamykają się w domach i udają, że nic się nie stało, inni biorą do rąk siekiery i pochodnie. "

W tej części dziewczyna staje przed poważnym wyborem. Czy jest w stanie poświęcić na szali wszystko co ma w imię walki z demonami? Czy jeśli będzie w stanie postępować zgodnie ze wskazówkami Pierwszego, nie stanie się taka jak on, a obawy Feliksa się ziszczą? To rozterki, z którymi Magda będzie musiała zmierzyć się sama. Do tego dochodzi jeszcze kwestia czy najstarszemu żniwiarzowi naprawdę można ufać.Czy po tych wszystkich swoich wybrykach i niedomówieniach, znów nie wykręci jakiegoś numeru?

"Ale ludzie są zbyt uparci, żeby dać wiarę czemuś, co uważają za wymysły zabobonnych wieśniaków. Tylko, że ciężko ignorować coś, co noc w noc wychodzi na ulice mordować."

Mam wrażenie, że rodzina Wojnów, a także ich bliscy zaczęli tworzyć naprawdę dobrze zorganizowaną grupę. Normalnie coś w rodzaju jakiegoś Stowarzyszenia Walki z Demonami, które trzeba przyznać ma dosyć pokaźną liczbę członków. Przez całą serię mogliśmy obserwować jak pomiędzy nimi tworzą się dosyć solidne więzi i rodzi się pewne zrozumienie. To ludzie, którzy stali się odważni, nie raz zaglądając śmierci w oczy. Mimo całego ryzyka, wciąż starali się z całych sił pomóc Feliksowi i Magdzie.

"Żniwiarz widział kątem oka Magdę skradającą się po najniższej kładce rusztowań. Jak jakiś Rambo planowała chyba rzucić się demonowi na grzbiet. Po powrocie z Nawii zachowywała się jak bóg życia i śmierci."

Czytając tę część naprawdę mocno wciągnęłam się w fabułę. Z szybko bijącym sercem i prawdziwym podenerwowaniem czytałam o poczynaniach żniwiarzy, którzy próbowali zrobić coś niemożliwego. Czułam ciężar odpowiedzialności spoczywający na ramionach Magdy i Feliksa i szczerze wyczekiwałam tego co się stanie.  

" Magda sięgnęła po łuk, nałożyła strzałę i czekała, obserwując walkę. A było na co popatrzeć. Pierwszy poruszał się lekko i bez wysiłku, jakby to wszystko było dla niego zabawą. Jakby urodził się do zabijania demonów... "

Jednak tym co mnie naprawdę zaskoczyło było zakończenie. Trochę mnie wmurowało, trochę podekscytowało i trochę zasmuciło, bo to jednak koniec. Niestety o tym nie wiele mogę Wam powiedzieć, będziecie musieli przekonać się na własnej skórze. 

"Musiał się uspokoić. Odrzucić poczucie bezsilności i palącej wściekłości. Miał wrażenie, że grał z Pierwszym i Niją w grę, której zasad nie rozumiał, ba, nawet nie wiedział, że jakiekolwiek istnieją. "

To chyba pierwsza seria, którą skończyłam opisywać na blogu. Jestem trochę dumna, ale jednocześnie trochę mi wstyd, że kilka cykli jeszcze czeka na swoją kolej. Wciąż mam nadzieję, że uda mi się je wszystkie skończyć. 

"Odpaliła silnik i wyjechała poza Wiatrołom. Wzrokiem chłonęła znajome widoki, jakby widziała je po raz ostatni. "

Co mogę powiedzieć o Żniwiarzu jako o całej serii? To historia, która naprawdę podbiła moje serce, może nie jest jakoś wyjątkowo napisana, nie skłania do jakichś głębszych refleksji, ale opowiada o rzeczach, o których do tej pory nie miałam nawet zielonego pojęcia. Paulina Hendel przedstawiła mi świat pełen niebezpieczeństw, gdzie dawne wierzenia wciąż żyją, a mrok czai się w każdym zakamarku. Były części lepsze i gorsze, ale cieszę się, że mogłam przeczytać je wszystkie. Pokochałam Wiatrołom i ludzi, którzy otaczali dwójkę głównych bohaterów. Nawet Pierwszego polubiłam w jakiś specyficzny sposób, chociaż czasami był z niego naprawdę niezły dupek. I strasznie ciężko było mi się rozstać z tym miasteczkiem i całą tą historią, znowu doświadczyłam czytelniczego kaca. 

Moja ogólna ocena książki to 9/10

Moja ogólna ocena serii to 10/10 ( a co będę żałować XD) 

A wy skończyliście ostatnią jakąś serię?

Pozdrawiam