" A myślała, że już nigdy żaden demon jej nie zaskoczy." -Trzynasty księżyc

Mam wrażenie, że za chwilę się rozpuszczę. W chwili kiedy piszę ten tekst żar leje się z całego nieba i żaden wiatrak ani klimatyzator nie są w stanie mi pomóc. Ale się nie poddaję, byle upał mnie nie powstrzyma. I chociaż pot ze mnie płynie, ja dzielnie podążam śladem dwójki żniwiarzy, z ciekawością śledząc ich poczynania. A dzisiaj opowiem Wam trochę o "Trzynastym Księżycu". Jednak jeśli nie widzieliście opinii poprzednich części, zapraszam na Pustą Noc i Czerwone Słońce.

Recenzja może zawierać spoilery dotyczące wcześniejszych części!!!

 

 Pierwszy powrócił. Mimo, że zajmuje teraz ciało menela wciąż wydaje się niepokonany. O czym Magda przekonuje się dosyć szybko, kiedy jej najgorszy wróg porywa ją pod pretekstem rozmowy. Jakby sytuacja nie była już zbyt dziwna Pierwszy napomyka coś o zbliżającym się zagrożeniu, które może zmienić losy świata. Ale czy dziewczyna może ufać facetowi, który wybił tylu żniwiarzy i ją przy okazji? 

Trucizna na żniwiarzy jest już prawie gotowa, jednak Magda ma pewne wątpliwości. I chociaż wydaje się to szalone teza Pierwszego jest dosyć logiczna. Od pewnego czasu żniwiarze zaobserwowali nagły wzrost aktywności nawich, a na swojej drodze spotkali nowe demony, o których nie mieli żadnego pojęcia. Dziewczyna musi podjąć ważną decyzję. Czy jest w stanie zaufać Pierwszemu? No i co na to Feliks i Mateusz?

"Każdy to czuł. Ona, Feliks i Mateusz mieli wrażenie, jakby wciąż wisiała nad nimi gradowa chmura. Ludzie, którzy od dziecka dostrzegali nawich, teraz popadali w paranoję, jak na przykład Piotr Żak, który dzwonił do Magdy poprzedniego dnia, żaląc się, że jego cmentarz zdawał się ożywać co noc. A ci "najzwyklejsi śmiertelnicy" zaczynali widzieć więcej, niż pozwalały na to ich racjonalne umysły."

 

Akcja znowu zaczyna nabierać tempa. Dwójka żniwiarzy ma pełne ręce roboty. Na świecie jest coraz więcej nawich i to takich, z którymi dotąd nie mieli styczności. Do tego dochodzi Pierwszy, który przepowiada ludzkości marny los, jeśli nie wezmą się do roboty. Z tego co mówi wynika, że mają czas do trzynastego księżyca, a potem Nija (pan zaświatów) wypuści hordy demonów. Jednak to wszystko nie musi być prawdą. Główni bohaterowie poznali już jego aktorskie zdolności. 

" Za każdym razem gdy widziała bezkosta, zastanawiała się, jakim cudem coś tak wielkiego, przeczącego wszelkim prawom natury, mogło istnieć."

Uczucie między Magdą a Mateuszem zaczyna kwitnąć. Ta dwójka ma wrażenie, że w końcu po tylu przeżyciach udało im się znaleźć bratnią duszę. Są dla siebie wsparciem w trudnych chwilach i wiedzą, że mogą na siebie liczyć. Odnoszą wrażenie, że i dla nich pisane jest szczęśliwe zakończenie.

" Cudnie- pomyślał Waldemar. Alkoholik, schizofrenik i kibol na tropie demona... Brzmi jak początek kiepskiego dowcipu."

Autorka również i w tym tomie wprowadza nowych bohaterów. Pojawia się Tosia- siostra Oliwii, której ciało zamieszkuje obecnie dusza Magdy. Dziewczyna szybko wpada w sidła Pierwszego i staje się kartą przetargową. Na scenę wkracza również Wanda, którą Feliks poznaje w czasie polowania na cmentarzu. I chociaż cieszy się, że udało mu się odnaleźć jakiegoś innego żniwiarza, współpraca na samym początku nie idzie im najlepiej. Poprzedni bohaterowie nie zostają zapomniani, każdy z nich dostaje swoje pięć minut. A dzięki napakowanym bliźniakom i zrzędliwej staruszce w czasie czytania można sobie parsknąć śmiechem (słynny klapek nadal w akcji!).

"Profilaktycznie ponownie zdzieliła wnuków klapkiem. Tym razem Sebastian nawet nie próbował się uchylić. Wiedział bowiem, jak bardzo babcia się wściekała, kiedy nie mogła wymierzyć im kary." 

 Podczas czytania tej książki czułam swego rodzaju napięcie. Byłam ciekawa decyzji Magdy i tego czy słowa Pierwszego są prawdziwe. Powiem Wam również, że strasznie jestem zadowolona z faktu, że dziewczyna związała się z Mateuszem (wiedziałam od początku, że to przeznaczenie). Tę część również przeczytałam bardzo szybko, bo po raz kolejny historia mocno mnie wciągnęła.

Książkę oceniam na 9/10

Wolicie czytać długie serie czy raczej jednotomowe książki? 

 

Pozdrawiam