Wieczór z klasyką #1 | "Wrzos" Maria Rodziewiczówna

Dobry wieczór! (Bo kiedy piszę i publikuję ten tekst, słońce zdążyło schować się za horyzont.) Jak tam się miewacie? Mi niestety te występuje na przemian upały i chłodniejsze dni trochę dokuczają, ale staram się dzielnie trzymać. Dzisiaj przychodzę do Was z czymś nowym! Co prawda nie będzie to jakaś przełomowa nowość, bo wciąż będzie o książkach, ale pomyślałam, że może niektórym spodoba się ten pomysł. 

Ostatnio miałam przyjemność sięgnąć po coś z klasyki. Los chciał, że trafiło akurat na "Wrzos". Szczerze mówiąc nie miałam tutaj niczego wstawiać na temat tej książki. Bo wiecie, to jednak klasyka. Gdzież ja będę tutaj snuć te swoje cudaczne recenzje. No jakoś tak niezręcznie by mi było. Ale potem pomyślałam "Ale dlaczego zaraz jakaś recenzja/opinia? Można przecież zrobić coś luźniejszego..." No i tak zaczęłam się miotać, aż w końcu stwierdziłam, że w końcu raz się żyje. Najwyżej nie wypali. 

"Wrzos" to był taki trochę traf w ciemno. Nie kojarzyłam tytułu, o autorce nie słyszałam i nie bardzo miałam chęci czytać jakiś opis. Zaczęłam czytać i... od razu dopadło mnie to przykre uczucie, że znów mierzę się z jedną ze szkolnych lektur. Nie chodzi mi o to, że wszystko to co musiałam przeczytać na zajęcia jeżyka polskiego wiązało się z jakąś straszną agonią, a każda pozycja okazywała się dziwna lub badziewna. Nie, były lektury, które polubiłam jak chociażby "Lalka", "Zbrodnia i kara" czy "Tango". Jednak, nie wiem jak Wy, ale kiedy ktoś każe mi coś przeczytać, to całe to czytanie traci urok. Ale w  pewnym momencie, kiedy już coraz bardziej zaczęłam wkręcać się w historię, to paskudne uczucie zniknęło, a ja już z prawdziwą ciekawością przechodziłam na kolejne strony.

A teraz ciut o fabule. Małżeństwo Andrzeja i Kazimiery to czysta formalność. Bardziej przypomina przedsięwzięcie mające jedynie uszczęśliwić rodziców obu stron, niż prawdziwy związek. Oboje w sercach noszą inne osoby, a siebie nawzajem w najlepszym przypadku traktują z obojętnością. Kazia nie przyzwyczajona do życia w stolicy, stara się z całych sił przyzwyczaić do zatłoczonej i hałaśliwej Warszawy. I chociaż wszystko w niej krzyczy, żeby czym prędzej wracała na wieś, kobieta nie chce zrobić przykrości swojemu ojcu. O tym jak potoczą się losy Kazimiery i czy znajdzie szczęście u boku Andrzeja, musicie się przekonać sami. 

Od samego początku obstawiałam kilka możliwych zakończeń tej historii. Im mniej stron zostawało do końca, tym bardziej pewna byłam jak to wszystko się zakończy. A mimo to, jednak poczułam się trochę zaskoczona kiedy moja hipoteza się sprawdziła. Może dlatego, że ta historia mogła potoczyć się inaczej... W każdym bądź razie polubiłam się z bohaterką. Była inteligentna, pracowita i sympatyczna, choć trzeba jej przyznać, że czasami miała naprawdę cięty języczek.

"Tracić jest ciężej, niż wcale nie mieć."

Lektura "Wrzosu" to było miłe i ciekawe doświadczenie. Taka odskocznia.  Na pewno częściej będę sięgać po klasykę! 

A wy czytacie literaturę klasyczną? A może uważacie, że to nie dla Was?

 

Pozdrawiam