Jak ryba w wodzie

Nie zawsze lubiłam pływać. Wcześniej coś w wodzie cały czas mnie odstraszało, sprawiało, że zawsze się wycofywałam i siedziałam na brzegu. Na basenie  towarzyszył mi pewnego rodzaju lęk, że wejdę do wody i już nie wypłynę, że zostanę wciągnięta pod powierzchnię. Nie było mowy o żadnym pływaniu, chyba, że w specjalnym pasie, który unosił mnie na powierzchni wody...



To było jakoś w szóstej klasie, kiedy w końcu się przełamałam i zaczęłam pływać. W ogóle cała moja przygoda z basenem i pływaniem zaczęła się w czwartej klasie, kiedy to przy szkole został otworzony basen i w ramach fakultetu z wychowania fizycznego raz w tygodniu chodziliśmy na basen. Zajęcia były obowiązkowe, a unikanie ich groziło dostaniem jedynki. Z tego powodu zawsze chodziłam na basen, ale też zawsze towarzyszył mi specjalny pas. Kiedy inne dzieciaki uczyły się pływać czy nurkować, ja w swoim tempie też próbowałam coś osiągnąć. Jednak do momentu, kiedy polubiłam wodę było to bardzo trudne. Na początku nauczyciel starał mi się pokazać, że nic mi się nie stanie, a w szczególności w tym pasie. Ale ja wiedziałam swoje i przekonać się nie dałam.

Ale któregoś dnia na basenie pojawiła się nowość, pewna atrakcja zorganizowana na basenie z okazji zbliżających się ferii zimowych. Był to dmuchany plac zabaw. Większość mojej klasy po raz pierwszy widziało takie cudo i wszystkim nam świeciły się oczy. Tego dnia dostaliśmy mnóstwo czasu wolnego. Jak my wszyscy się wtedy na to rzuciliśmy... Tor przeszkód nie należał wtedy do najłatwiejszych rzeczy! Jednak w końcu jakoś dotarłam do końca. No właśnie, ale ostatnią przeszkodą do pokonania okazała się góra, z której należało skoczyć z triumfem do wody. I tu pojawił się problem.

Delikatnie wyjrzałam zza krawędzi. Stwierdziłam, że jest stanowczo za wysoko. Już miałam się wycofywać i dać szansę innym, kiedy nauczyciel krzyknął "Skacz". Pokręciłam głową na znak protestu i odsunęłam się od krawędzi. "Skocz, zobacz jak jesteś daleko!". Faktycznie to była ostatnia przeszkoda, a niektórzy dalej tkwili na pierwszych. Pomyślałam raz kozie śmierć, najwyżej mnie ktoś wyłowi.

Ostatnie spojrzenie w dół. Głęboki oddech. Zatkanie nosa palcami. Rozbieg i skok. A potem plusk w wodę w towarzystwie miliona bąbelków. I jakoś wypłynęłam. Spodobało mi się. Jeszcze raz przeszłam ten plac zabaw, i jeszcze, i pewnie przeszłabym jeszcze raz, gdyby nie fakt, że nie było już czasu. Potem zaczęłam się przekonywać do wody coraz bardziej. Coraz lepiej szło mi pływanie i coraz częściej pas zostawał w magazynku (aż spoczął tam na dobre).  Potem pływałam już bardzo dobrze, brałam udział w zawodach dla amatorów i czasami coś wygrywałam.

Ciężko jest się przełamać i przekroczyć swoją strefę komfortu, ale czasami naprawdę warto! Teraz woda nie kojarzy mi się z niebezpieczeństwem. Basen stał się miejscem, do którego chętnie wracam by choć chwilę spędzić w wodzie. Jednak najbardziej uwielbiam nurkować pod wodą, znajdować się pod powierzchnią, czyli tam gdzie kiedyś bałam się być...

Zapraszam na:

 Facebook
Pozdrawiam