Zdalne zakończenie liceum

„Mam wrażenie, że moje serce jest pełne wszystkich początków i końców, a zarazem puste.”

~Maggie Stiefvater- Wyścig Śmierci

Nie będę się rozwodzić kolejny raz nad tym, że znów się spóźniłam z postem. Ale cały czas próbuję się jakoś lepiej zorganizować. W ogóle to, hej! Witam Was dzisiaj jako absolwentka liceum.



Gdzieś tam, kiedyś pisałam o tym, że to nie była szkoła pierwszego wyboru. Do tej pierwszej na liście po prostu się nie dostałam, ale jestem wdzięczna losowi za to jak się sprawy potoczyły. Trafiłam do klasy z rozszerzoną biologią, chemią i matematyką. Do tej pory nie wiem co mnie podkusiło na rozszerzoną matmę, byłam kiepska z tego przedmiotu! Trafiłam na wspaniałych ludzi, chociaż nie ze wszystkimi nawiązałam jakieś bliższe relacje.

W Liceum poczułam co to jest ciężka praca (pewnie na studiach przekonam się o  tym jeszcze lepiej 😅). To nie było to samo co w gimnazjum. Do tej pory nie mam pojęcia co ja robiłam z tym całym wolnym czasem. Ale jakoś to życie w liceum się toczyło. Najpierw powoli, bo na samym początku trzeba się przekonać co i jak, przyzwyczaić się do pewnych rzeczy i przede wszystkim mądrze rozplanować naukę ( ale z tym moim planowaniem to sami wiecie jak jest ). A potem czas zaczął przemijać prędzej i prędzej, a my ciągle przybliżaliśmy się do matur- kulminacyjnego punktu nauki. Życiowego egzaminu, od którego zależy twoje być albo nie być.

I wiecie... Jakoś tak ciężko myśleć mi o tym, że to już koniec. Oczywiście licealne życie nie było usłane różami. Były wzloty i upadki, chwile przepełnione szczęściem i dumą oraz te pełne przygnębienia. Może jest w tym trochę racji, że kiedy kończy się jakiś etap w naszym życiu postrzegamy go lepszym niż był naprawdę. Teraz dosyć ciężko mi to stwierdzić...

Ale nie tego się spodziewałam. Zdalne zakończenie roku szkolnego. To nie tak miało być, nie tak... nie. Ale było i zbyt wiele na to poradzić nie mogłam. Doszłam do wniosku, że gorsze rzeczy mogły mnie spotkać. 

Jestem jedną z tych osób, które dosyć szybko przywiązują się do ludzi i miejsc. I czuję się obrabowana. Epidemia zabrała mi czas. Chwile, które miałam spędzać na korytarzu, na schodach, w salach patrząc na to wszystko, co dotąd stanowiło moją codzienność. Godziny, które mogłam oddać na śmiech i rozmowy z ludźmi, których po maturach być może nigdy już nie zobaczę. I nadal jest mi cholernie przykro z tego powodu.

W piątek, ale i kilka dni później dostaliśmy od nauczycieli wiadomości. Dziękowali nam za trzy lata współpracy, dawali cenne rady i pokazywali, że trzymają za nas kciuki. Może to jakieś oklepane teksty, które słyszą maturzyści każdego roku. Ale jakoś nie dbam o to. Wzruszyłam się... Zdałam sobie sprawę, że za niektórymi z nich będę tęsknić.

Może ta cała melancholia, która mnie ogarnęła i kazała snuć się z kąta w kąt, była niepotrzebna. Koniec liceum, to nie koniec świata. Sama wiem, że dłużej już bym nie dała rady, ale jednocześnie jest mi tak przykro, że ten czas minął tak niespodziewanie szybko.

Ale każdy koniec, to początek czegoś nowego. Przede mną dosyć spore wyzwanie. Matury już tuż, tuż a ja chcę się do nich przygotować najlepiej jak potrafię. A potem przyjdzie czas na rozpoczęcie kolejnego etapu- studia. Nowe wyzwania, miejsca, osoby i przygody. Na nowo będę się do wszystkiego przyzwyczajać, kształtować swoją codzienność i zdobywać zaufanych ludzi.  Ale na to jeszcze przyjdzie czas. Na razie jeszcze będę taka melancholijna, będę się oglądać w tył. Wiem jednak, że w końcu odwrócę głowę, spojrzę przed siebie i dumnym krokiem wkroczę w coś nowego.

Mam nadzieję, że nie zanudziłam Was na śmierć 😅

A wy, w jakim humorze kończyliście szkołę ponadgimnazjalną albo jakiś etap w życiu? Piszcie, jestem ciekawa!

Pozdrawiam